De Limburger helpt feit van fictie scheiden in de klas

Steeds meer kinderen en jongeren halen hun nieuws van sociale media. Scrollend door TikTok of Instagram komen ze van alles tegen – maar hoe weten ze of het klopt? Precies daar ligt de blijvende waarde van de krant. Met de juiste begeleiding kunnen jongeren nog altijd enthousiast worden over journalistiek, ook in papieren vorm.

Dat blijkt op het Herle College in Heerlen, waar journalist Monique Parren van De Limburger vmbo-leerlingen lesgeeft over haar vak. Eén vinger gaat omhoog als ze vraagt of iemand de krant kent. „Hij komt bij oma”, zegt een leerling. Toch laat Parren zich niet uit het veld slaan. „Zijn jullie actief op sociale media?”, vraagt ze. „En zie je daarop soms dingen waarvan je weet dat het niet klopt?” Een meisje noemt een filmpje van „de Eiffeltoren die in brand staat”. En zo ontspint zich een gesprek over betrouwbaarheid, nepnieuws en de rol van de journalist. „Wij mogen nooit iets wat verzonnen is in de krant zetten. We krijgen betaald om te laten zien hoe het écht zit.”

Krant helpt jongeren de wereld begrijpen

Parren en collega Tom Janssen geven niet alleen les, ze begeleiden ook leerlingen bij het maken van schoolkranten. In de herkenbare vormgeving van De Limburger, maar met de naam van de school trots op de voorpagina. Zo ontdekken kinderen al jong dat ze zélf verslag kunnen doen. Ron Meyer, directeur van het Nationaal Programma Heerlen-Noord, weet uit eigen ervaring hoe belangrijk dat kan zijn. „Zo heb ik de wereld ontdekt”, zegt hij over de krant die hij vroeger van de buurvrouw kreeg.

In een wijk waar veel gezinnen weinig met nieuws in aanraking komen, is dat geen vanzelfsprekendheid. „Als je mensen iets gratis aanbiedt waarvan ze niet zien wat de waarde ervan is in hun leven, dan schiet je er niets mee op”, zegt Meyer. Daarom richt het project zich nu op kinderen, zodat ouders kunnen meelezen. „Ik schrok wel een beetje van hoeveel docenten óók geen kranten lezen.”

Papier als bron van trots en verdieping

Op basisschool Kindcentrum Paulus ziet directeur Patty van ’t Hoofd hoe de krant iets toevoegt aan de les. „We hebben de krant een plek in de klas gegeven.” Leerkracht Claudia Daniëls-Janssen merkt dat kinderen ernaar uitkijken: „Vaak vragen kinderen me in de pauze: mag ik vandaag de krant doen?” Met een krantenartikel maken ze een poster, leggen moeilijke woorden uit en presenteren hun keuze aan de klas. Zo oefenen ze taal, denken na over nieuws en leren samen wat waar is – of niet.

Monique Parren benadrukt dat vertrouwen winnen tijd kost. „Er bestaan hier veel vooroordelen over de journalistiek. Zoals er andersom ook veel vooroordelen bestaan over een wijk als Heerlen-Noord. Ieder zit in z’n eigen bubbel. Je hoort veel over de kloof in de samenleving, maar ik zeg: het is een ravijn.”

Juist daarom is de krant meer dan nieuws alleen. Het is een uitnodiging om na te denken, om vragen te stellen. Bjorn Oostra, hoofdredacteur van De Limburger, noemt het „een project van de lange adem”. En Ron Meyer stelt: „Het helpt niet alleen de taalvaardigheid, maar versterkt ook het burgerschap, omdat je via de krant leert over je eigen omgeving.”

Voor kinderen die met Parren een schoolkrant maken, is het tastbare eindresultaat meer dan alleen papier. „Het tastbare van het gedrukte papier is voor de leerlingen iets extra’s, waar ze trots aan ontlenen. Juist omdát het iets anders is dan de wereld die ze kennen en voor lief nemen; de virtuele wereld op hun telefoon.”