De zaterdagkrant als opinieblad

Het gaat slecht met de Nederlandse dagbladen. Maar ze hebben een zieltje teruggewonnen. Na meer dan 15 jaar ben ik weer abonnee. Van het NRC. Let wel: alleen op zaterdag.

Reden voor de laatste opzegging, zo lang geleden, was immers dat ik maandelijks een stevige treurwilg aan ongelezen kranten weggooide. En toen ik me eenmaal realiseerde dat de krant me eigenlijk héél erg irriteerde (milieu, geld, mislukte voornemens) heb ik de telefoon gepakt en opgezegd. Het was eigenlijk zo gepiept. En de opluchting was groter dan ik had verwacht. Verlost van de krant.

Nu, 15 jaar later, heb ik, volgend op een al even historisch proefabonnement, me door de telefoniste in een abonnement voor de NRC Zaterdageditie laten praten. Ik was aan het begin van het gesprek allerminst een inkopper. Ook van het lang-weekend-proefabonnement verdwenen namelijk 2 van de 3 dagen ongelezen in de papierbak. De dame aan de telefoon deed het echter volgens het boekje. En dat boekje is natuurlijk niet voor niets geschreven.

Vast aan de zaterdagkrant

Dus ik zit nu voor tenminste een kwartaal vast aan de zaterdageditie van het NRC. En ik vind het heerlijk! Voor het eerst in vele jaren loop ik één keer per week naar de brievenbus in de hoop daar de krant te vinden. En, onzichtbaar voor de buren, maak ik inwendig een klein vreugdesprongetje als de groene bus inderdaad bijna helemaal gevuld is met de zaterdageditie.

Waarom? Omdat het gewoon heerlijk blijft om 's ochtends aan tafel met een kop koffie de krant te lezen. Het is cliché, maar het is waar. Het nieuws springt niet naar je toe. Het is niet direct vermoeiend, zoals nieuws van lichtgevende schermen wel is. Maar je wordt juist rustig wakker. Langzaam gaat het draaien in je hoofd. Bovendien is de zaterdageditie van het NRC (en die van de andere serieuze landelijke dagbladen) een onvolprezen product op zichzelf.

Het Kleinste Abonnement

Kranten worden altijd met elkaar vergeleken. Maar waarom worden de zaterdagedities van bijvoorbeeld Trouw, Volkskrant en NRC niet vergeleken met Elsevier of Vrij Nederland? Het is een vergelijking die ze voor wat betreft kwaliteit en diepgang eenvoudig doorstaan. En als je naar de inhoud kijkt, inclusief alle bijlagen, heeft de zaterdageditie eigenlijk meer overeenkomsten met deze opiniebladen, dan met haar doordeweekse zusjes.

Waarom zetten de uitgevers de zaterdagedities dan niet meer als zelfstandig product in de markt? De trend dat het echte nieuws gratis van het internet wordt gehaald is onomkeerbaar. De mobiele revolutie heeft deze enkel versneld. Als ik kijk naar de advertenties voor dagbladen zijn deze echter nog steeds er op gericht om iedereen aan een dagelijkse papieren krant te krijgen. De zaterdageditie wordt uitsluitend 'verkocht' (in de actieve zin van het woord) aan mensen zoals ik: mensen die een ander abonnement opzeggen. Het zaterdagabonnement is nu een troostprijs: Het Kleinste Abonnement. En dat is in mijn ogen een strategische misser.

De zaterdagkrant als opinieblad

De zaterdagkrant is een prachtige uitgave, welke bovendien niet snel zal worden vervangen door een scherm-met-internetverbinding. De zaterdageditie is immers onlosmakelijk verbonden aan het weekend en daarmee aan ontspanning en tijd voor jezelf. Het betekent voor velen juist een welkome pauze van de schermen die de dagelijkse krant zo bedreigen. Tot slot kunnen slechts een handvol bedrijven in Nederland een goede zaterdagkrant verzorgen. En daar komt, anders dan op internet, niemand meer bij.

Dus, als ik een advies mag geven aan NRC, Het Parool, Volkskrant, Trouw en De Telegraaf: voeg een goed weekoverzicht toe (zie The Economist) en zet een keer vol in om iedereen aan de zaterdagkrant te krijgen. Probeer niet eerst de dagelijkse krant te verkopen, maar ga echt voor het zaterdagabonnement. Blijf weg van de argumentatie 'Geen tijd voor een dagelijkse krant? Probeer dan de zaterdageditie.' en benadruk de positieve punten, zoals kwaliteit, diepgang en ontspanning. En wees niet bang dat u zich in de vingers snijdt. Iedereen die een dagelijkse krant wil, houdt of neemt deze wel - misschien is er zelfs een positief effect.

Mij krijg je in ieder geval nooit meer aan een dagelijkse krant (zelfs gratis wil ik hem niet) maar ik ben misschien zaterdagabonnee voor het leven.